Bourguignon-sous-Montbavin: Cmentarzysko

Niektóre samochody powinny być wpisywane do rejestru zabytków. Są częścią historii, kultury, równie znane, jak repliki z kultowych filmów, pięne, jak dzieła sztuki, zapisane w zbiorowej podświadomości pogrubioną czcionką. Taki właśnie jest Citroën 2CV, słynne deux chevaux - dwa konie, które podbiły serca Francuzów sześćdziesiąt lat temu.

Pierre Jules Boulanger w latach trzydziestych zaczął prace nad konstrukcją samochodu, który byłby dostępny dla wszystkich. Jak mawiał o nim jego pomysłodawca, miał to być samochód, który mógłby przewozić cztery osoby i 50 kilogramów ziemniaków lub beczkę, z maksymalną prędkością 60 km/h, który spalałby 3 litry na 100 km, był tani w utrzymaniu i sprzedawany po cenie trzy razy niższej niż inne samochody dostępne na rynku. Niestety wojna przerwała prace nad tym niezwykle tajnym projektem pod kryptonimem TPV - tres petite voiture, czyli bardzo mały samochód i pierwsze 2CV zjechały z taśmy dopiero w 1949 roku.

Och, był to zaiste cud techniki: silnik z dwoma cylindrami o pojemności 375 cm³ chłodzony powietrzem, trzy biegi i wsteczny, wycieraczki poruszane przez licznik prędkości, przednie drzwi otwierane do tyłu. Przy montażu użyto tylko jednego rodzaju śrub i wystarczyło ich odkręcić cztery, żeby wyjąć silnik. W drzwiach nie było zamków, a jako ochronę przed kradzieżą zalecano przypięcie kierownicy do stelaża siedzenia kierowcy solidnym łańcuchem i zamknięcie go na kłódkę. Był to samochód, który każdy mógł pojąć, rozkręcić jednym śrubokrętem na części pierwsze, zastąpić pasek klinowy pożyczoną od pasażerki pończochą i pomknąć dalej zostawiając za sobą chmurę spalin. Początkowo 2 CV były dostępne wyłącznie w jednym kolorze: szarym jak gołąbek.

Malutki niezniszczalny samochodzik szybko został zaadoptowany przez wszystkich, od rolnika po zakonnicę. Stał się symbolem wolności, wakacji, wiary w lepsze jutro i niczym nie ograniczonych możliwości. I nie ma takiego Francuza, który by nie znał jakiegoś Citroëna 2CV osobiście, nie ma francuskiego filmu z lat pięćdziesiątych, gdzie 2CV nie grałby jednej z głównych ról, nie ma takiego parkingu, na którym 2CV by się nie zatrzymał. Był to samochód, który stał się pełnoprawnym członkiem francuskich rodzin, o którym opowiada się legendy, pokazuje dzieciom zdjęcia.

Ostatni 2CV zjechał z taśmy 27 lipca 1990 roku. Nagle okazało się, że świat przyspieszył i że 60 km/h już nie wystarcza, że blaszana karoseria rdzewieje, że pianka w siedzeniach jest za twarda, że jednak zamek w drzwiach, dobry alarm i blokada kierownicy są niezbędne, że okrągłe reflektory wyszły z mody i że żeby się podobać trzeba mieć dziś skośne oczy.

Niektóre 2CV miały szczęście, zakochani właściciele fundują im coraz to nowsze operacje plastyczne, liftingi, silikonowe wkładki, rozruszniki serca. Te, dla których w nowoczesnym świecie zabrakło miejsca, odchodzą, jak stare słonie, na dobrze ukryte cmentarzyska. Zasypiają w ciszy niepotrzebne nikomu.